زندگی نامه شهید علیرضا مولایی

نویدشاهد: عليرضا مولايى فرزند "حمدالله" و "دلشاد اسكندرى" به سال 1344 شمسى در شهرستان مراغه به دنيا آمد. پدرش نظامى بود و زندگى نسبتاً مرفه ‏اى براى خانواده تدارك ديده بود. عليرضا هنوز به مدرسه نرفته بود كه خانواده مولايى از مراغه به زنجان نقل مكان كردند. او تحصيلات ابتدايى را در سال 1350 در دبستان "خاقانى "آغاز كرد و با موفقيت به پايان برد. سپس وارد دوره راهنمايى شد كه با آغاز انقلاب اسلامى مصادف گرديد و او هم به جريان انقلاب پيوست. در يكى از روزهاى انقلاب به اتفاق يكى از دوستانش سرگرم چسباندن اعلاميه ‏اى در مدرسه بود كه عده‏ اى آنها را ديدند و پس از پاره كردن اعلاميه‏ ها او را مورد ضرب و شتم قرار دادند؛ تا اينكه يكى از آموزگاران مداخله كرد كه او را با صورتى خونين به دفتر مدرسه برد و او را متهم به چاقوكشى كردند.

پس از پيروزى انقلاب اسلامى، با تشكيل بسيج، او جزو اولين كسانى بود كه به عضويت اين نهاد درآمد. عليرضا در كنار فعاليتهاى اجتماعى، به تحصيل ادامه داد و دوره متوسطه ر ا در دبيرستان "شهيد محمد منتظرى فعلى" پى گرفت. با آغاز جنگ تحميلى در شهريور 1359، عليرضا در نوروز سال 1360 هنگامى كه مدارس تعطيل شدند، تصميم گرفت به جبهه برود و هنگامى كه با ممانعت خانواده روبرو شد، بى خبر خود را به جبهه سرپل ذهاب رساند. اما مسوولين نظامى او رابه علت صغر سن به پشت جبهه بازگرداندند. در دوم دبيرستان بود كه تحصيل را رها كرد و عزم خود را براى رفتن به جبهه جزم كرد.

در سال 1360 به عضويت آزمايشى سپاه پاسداران انقلاب اسلامى زنجان درآمد. در اواخر آبان ماه به جبهه آبادان اعزام گرديد. در سال 1361 در علميات‏ هاى فتح ‏المبين و بيت ‏المقدس شركت داشت و از ناحيه فك و دست چپ مجروح شد. بعد از بهبودى به مناطق عملياتى بازگشت و با فرماندهى يك دسته نظامى متشكل از نيروهاى زنجان در عمليات "رمضان" حضور يافت. در عمليات محرم نيز فرماندهى گردانى را به عهده داشت و در اين عمليات بار ديگر از ناحيه شكم مجروح شد و در بيمارستان بسترى گرديد. پس از ترخيص از بيمارستان، مادرش خطاب به وى مى‏ گويد:"بايد مقدارى به فكر زندگى خود باشى و خانه و زندگى براى خود ترتيب دهى." عليرضا در جواب گفت:"من خانه دارم؛ مادرش با تعجب پرسيد، كجا؟ و او با آرامش گفت: خانه ‏اى با ابعاد يك در دو متر."

عليرضا چند روز پس از استراحت، بار ديگر به جبهه بازگشت و در عمليات والفجر دو شركت كرد. در سال 1362 با معرفى لشكر 31 عاشورا به اتفاق دو تن از دوستانش، ناصر اشترى و حسن باقرى، دوره آموزشى فرماندهى را در تهران گذراند. بعد از پايان اين دوره، مسووليت آموزش نيروهاى "طرح لبيك يا خمينى" به او واگذار شد، اما مولايى با گذشت مدت زمان اندكى، اين مسووليت را رها كرد و بار ديگر به لشكر عاشورا پيوست. در همين زمان، امين شريعتى فرمانده لشكر عاشورا نامه‏ اى خطاب به دايره امتحانات لشكر نوشت و "استحقاق عليرضا" را براى قبولى در امتحانات دوره متوسطه مورد تاييد قرار داد. اما زمانى كه نامه فرمانده لشكر به دست عليرضا رسيد، او بر خلاف انتظار همگان نامه را پاره كرد و گفت:"دايره امتحانات حق نداشته است براى من كه كار نكرده‏ ام، نمره قبولى رد كند." فرمانده لشكر زمانى كه ماجرا را شنيد، گفت:"من به مقيد بودن او ايمان داشتم اما تا به اين اندازه نمى ‏دانستم."

عليرضا بعد از عمليات يا زهرا، (س) تصميم گرفت چند روزى را نزد خانواده ‏اش باشد. وقتى به مراغه رسيد و ابراز خوشحالى و  روبوسى خانواده را ديد با ناراحتى گفت:"من يازده برادرم  را در جبهه از دست داده ‏ام و شما به خاطر اينكه مرا سالم ديده ‏ايد، مى ‏بوسيد." سپس با عصبانيت ساك خود را برداشت تا به جبهه بازگردد ولى با اصرار دوستان، از تصميم خود منصرف شد. او در مدت زمان اندكى كه در مرخصى بسر مى ‏برد يك لحظه از ديدار خانواده شهدا غفلت نمى كرد و چنان با آنان روابط صميمانه ‏اى برقرار مى ‏كرد كه بسيارى از آنها او را از نزديك مى ‏شناختند.

عليرضا در سال 1362 مسووليت معاونت گردان وليعصر از لشكر 17 على‏ ابن ابى ‏طالب عليه السلام را پذيرفت و با اتفاق نيروهاى اين گردان در علميات خيبر شركت كرد. در اين عمليات عليرضا و برادرش خليل هر دو مجروح شدند و خليل با وجود جراحت، برادر خود را چند كيلومتر به كول گرفت و به پشت جبهه رساند. عليرضا كه از ناحيه چشم مجروح شده بود، مداواى پزشكان درباره او مؤثر واقع نشد و چشم راستش را از دست داد و دست چپش هم در اثر جراحت ضعيف شد. با وجود اين، او پس از بهبودى به جبهه بازگشت. در سال 1364 مسووليت آموزش نظامى لشكر 31 عاشورا به وى واگذار شد. با شروع عمليات والفجر هشت با حفظ سمت، مسووليت فرماندهى گردان امام حسين عليه السلام را به عهده گرفت. با آزادسازى فاو، عراق حملات و پاتك‏ هاى سنگين و پى در پى را براى بازپس گيرى آن طراحى و به اجرا گذاشت و توانست رزمندگان كرمانى مستقر در منطقه "كارخانه نمك" را به عقب براند. همين امر سبب شد كه مسوولين لشكر عاشورا به ويژه "حاج جمال پرستار" تصميم گرفتند گردانى ويژه را به "جزيره فاو "گسيل دارند. در اين زمان به علت جراحت امين شريعتى فرمانده لشكر 31 و معاونش، عليرضا مولايى براى مدت كوتاهى به عنوان جانشين فرمانده لشكر عمل مى‏ كرد. در اوج درگيريهاى فاو، او براى بازديد از خطوط مقدم عازم اين منطقه شد و پس از ورود به گرمى با همه دست داد. در همين حال يكى از رزمندگان جلو رفت و گفت: "على ‏آقا بى سلاح هستيد از خودتان مواظبت کنيد." مولايى جواب داد: "من به دنبال يك تركش هستم، مواظبت كردن معنايى ندارد."

عليرضا مولايى در چهارم آذر 1365 هنگامى كه در مقر لشكر عاشورا در منطقه دزفول نيروهاى گردان امام حسين عليه السلام را براى شركت در عمليات كربلاى چهار آماده مى ‏كرد، پس از نماز ظهر، مقر توسط  هواپيماهاى عراقى بمباران شد. او ناگهان متوجه رزمنده‏ اى شد كه مورد اصابت تركش قرار گرفته و به زمين افتاده است. به سرعت به طرف آن رزمنده مجروح رفت و او را در آغوش كشيد. در همين حال از ناحيه شكم مورد اصابت تركش قرار گرفت و به شهادت رسيد. او به هنگام شهادت بيست و يك ساله بود و شش سال از عمرش را در جبهه‏ ها گذرانده بود. پس از شهادت عليرضا مولايى، راديو عراق شهادت او را پيروزى براى ارتش آن كشور اعلام كرد. پيكر عليرضا بعد از انتقال به زنجان در "مزار پايين" به خاك سپرده شد. در فرازى از وصيت ‏ نامه او آمده است: ما براى پول و اينها به جبهه نرفتيم. ما رفتيم تا گمشده خود را در جبهه پيدا كنيم و به معشوق خود برسيم. ما مى‏ گوييم شهادت مرگ تحميلى از طرف دشمن به ما نيست بلكه رفيع ‏ترين قله‏ هاى سعادت و پيروزى است. در بخش ديگرى از وصيت ‏نامه خطاب به اصل دنيا آمده است :براى نيل به خوشگذرانيها و فحشاء و منكر بايد از روى جنازه‏ هاى حزب ‏الله بگذريد ولى نمى توانيد اين كار را بكنيد چرا كه حزب ‏الله همچون گندم فراوان است، هر سال درو مى ‏شود ولى سال ديگر با مقاومتى استوارتر از پيش قد علم مى ‏كند."