شهيد بايرامعلي اسكندري به روايت همسر

نوید شاهد، علي در بهمن ماه سال 1365 در شلمچه  شيميايي شده بود.  البته چند جاي بدنش تر كش هم داشت.  پس از بازگشت از جبهه، سالم  و سرحال بود و به كارهاي روزمره مي پرداخت.
ولي به مرور زمان ضعيف شد و سرفه هاي خوني داشت.
آخرين سالها از درد شديد رنج مي برد، ولي هيچ وقت به رويش نمي آورد، تا من و بچه ها ناراحت نباشيم. خيلي صبور و مقاوم بود.  بارها در بيمارستان بستري شد و اجازه نمي داد كسي نزدش بماند تا شاهد رنج كشيدنش باشد.
اخلاق خوبي داشت. بسيار متواضع فروتن بود. اگر كسي را مي يافت كه  مشكلي داشت، مخفيانه كمك مي كرد؛ طوري كه كسي بويي نبرد.
از سال 1376 بعد از چند آزمايش خون، مشخص شد كه شيميايي بودنش منجر به سرطان شده  و سه ماه طول كشيد تا به شهادت رسيد.
البته اين همه ماجرا نبود؛ خاطره تلخ زندگي من و علي؛  وجود دو بچه عقب افتاده ذهني و جسمي بود كه به خاطر مجروحيت او  بوجود آمده بود .
علي وقتي  به چهره معصوم اين دو بچه نگاه مي كردند گريه مي كرد و غمگين مي شد.
فقط يك دختر سالم دارم.(زهرا)
 شهيد اسكندري او را خيلي دوست داشت.  با او آرام مي گرفت و آنها با هم درد دل مي كردند.
 من از اوگله اي نداشتم و راضي به رضاي خدا بودم.
راوی: مدينه رنجبر، همسر شهید