خوشا آخرین سفر که به شهادت ختم شود
به گزارش نوید شاهد، شهيد «عيسی بوالخيری» فرزند «هاشم» یکم فروردین ماه 1343 در خانواده ای مذهبی در روستای بوالخير ديده به جهان گشود. در سن 6 سالگی راهی مدرسه شد. در سن 10 سالگی با همكاری پدر و برادرش در موتور لنج ماهیگيری مشغول به كار شد. در سن 13 سالگی برادر خود را كه تازه از خدمت سربازی مرخص شده بود به اتفاق 11 نفر از اقوام و بستگان در يک حادثه دريایی از دست داد.
از خصوصيت بارز اخلاقی شهید بوالخیری، سر به زيری و كم حرفی او بود. در سن 18 سالگی ازدواج کرد که ثمره این ازدواج دو فرزند دختر به نام‌های لطيفه و مريم است. چند ماه پس از ازدواج به خدمت مقدس سربازی اعزام شد. پس از گذراندن دوره آموزشی در شيراز، به منطقه جنگی (انديمشک) اعزام و پس از 20 ماه خدمت در جبهه جفير، با ترکش خمپاره از ناحيه سر، پا و كمر مجروح شد، پس از مداوا در بيمارستان ذوالفقار اهواز و چند روز استراحت، مجدد به جبهه بازگشت و در جبهه شرهانی مشغول نبرد با صداميان كافر شد. هنگام رفتن در سنگر ديدبانی با همسنگران خود خداحافظی کرد و حلاليت طلبيد، زیرا اين سفر را سفر آخر خود می‌دانست.
این شهید والامقام سرانجام پس از رشادت‌های بسیار، 16 تیرماه 1364 در اثر تركش خمپاره دشمن به درجه رفيع شهادت نائل آمد.
«روحش شاد وراهش پر رهرو باد.»
