جانباز دفاع مقدس و رزمنده مدافع حرم: حقوق مدافعان حرم خرج رفت و آمدشان هم نمی شود/ دهه هفتادی ها از ما یک قدم جلوترند

آقای ساریخانی، شما از اعضای «کمیته جستجوی مفقودین» هستید. از فعالیتتان در این کمیته برایمان بگویید.

بعد از پایان جنگ تحمیلی به خاطر عشق و علاقه ای که به شهدا داشتم به صورت جسته و گریخته با دوستان برای تفحص شهدا به مناطق عملیاتی می رفتیم اما به صورت جدی از سال 1391 وارد «کمیته جستجوی مفقودین» شدم که در این بین موضوع دفاع از حرم هم پیش آمد. من هم به شهدا توسل کردم و از آنها خواستم مرا در فهرست رزمندگان مدافع حرم قرار دهند. همان زمان از نیروی قدس سپاه با بنده تماس گرفتند و توفیق حضور در سوریه را پیدا کردم.

در سوریه در خط مقدم حضور داشتید؟

بله، در بخش مهندسی رزمی به عنوان فرمانده محور  بودم که نیروهای مهندسی را شب ها با دیگر رزمندگان به خط مقدم حتی جلوتر از خط اعزام و در جهت احداث خاکریز و جان پناه برای رزمندگان مقاومت فعالیت می کردم.

بیشتر در چه مناطقی تفحص پیکر شهدا را انجام می دهید؟

در گذشته بیشتر محورهای «فاو»، «جزیره سهیل»، «جزیره ماهی»، «شلمچه»، «شرهانی»، «زبیدات» و «بوارین» را تفحص می کردم. حالا هم در منطقه «پنجوین»، «کالیمانگا»، «قلاویزان» و «کله قندی» مشغول به تفحص شهدا هستیم.

پیکر چه تعداد از شهدا هنوز تفحص نشده است؟

در حال حاضر حدود 3 هزار شهید هنوز تفحص نشده اند که در مناطق مختلف هستند. پیکر بسیاری از این شهیدان در خاک عراق است که باید مورد تفحص قرار بگیرند.

آقای ساریخانی زمانی که برای تفحص شهدا می روید، آیا پیش آمده شهیدی برای آن که شناسایی شود به شما نشانی بدهد؟

شهدا تا خودشان نخواهند دست ما را نمی گیرند. تا شهید خودش نخواهد که پیکرش بازگردد، پیکرش پیدا نمی شود. شهید گمنام آن رزمنده ای است که پلاک و کارت شناسایی دارد اما زمانی که اطلاعاتش را اعلام می کنیم می گویند نامش در لیست نیست. بسیاری از شهدا در زمان تفحص با این که پلاک داشتند اما شناسایی نشدند زیرا می خواستند که گمنام باشند و مانند حضرت زهرا (س) جسمشان باشد ولی نامشان نباشد. شهدای گمنام خودشان می خواهند که گمنام باشند و شناسایی نشوند.

گاهی فیلم ها و تصاویری از تفحص شهدا منتشر می شود که نشان می دهد این عزیزان را در گورهای دسته جمعی به خاک سپرده اند. آیا شاهد نمونه ای از آن بوده اید؟

بله، نمونه آشکار آن شهدا غواص هستند که در منطقه «ابوفلوس» تفحص شدند و بنده هم آنجا بودم. این منطقه در بیست کیلومتری شهر بصره قرار دارد. دو کیلومتر بعد از رود اروند این غواصان را با دست بسته در کانالی انداخته و روی شان خاک ریخته بودند. بعضی از غواصان مجروح و عده ای شهید شده بودند اما آنچه ما در هنگام تحفص دیدیم، احتمال این که شهدا زنده بودند و زنده به گور شدند وجود داشت.

با توجه به این این که بسیاری از جوانان دوست دارند خادم شهدا باشند و در زمینه تفحص شهدا فعالیت کنند، چگونه می توانند وارد این عرصه شوند؟

درحال حاضر بیش از 10 هزار نفر ثبت نام کرده اند و من اطمینان دارم تا شهدا نخواهند کسی وارد این حوزه نمی شود. نیاز ما در منطقه بیشتر به راننده بیل یا لودر است و اگر کسی در این زمینه تخصص دارد می تواند در معراج شهدا ثبت نام کند.

برای ارسال کمک های نقدی یا غیرنقدی چگونه باید اقدام کرد؟

بسیاری از دوستان و آشنایان که ما را می شناسند، برای تفحص شهدا نذر می کنند و نذرهایشان را به ما می دهند تا در این راه استفاده کنیم. خیلی ها کمک ها و نذرهای خود را به معراج شهدا تحویل می دهند اما کسی که دوست دارد قدمی برای کمک به تفحص شهدا بردارد می تواند به «کمیته جستجوی مفقودین» یا معراج شهدا مراجعه کند. «کمیته جستجوی مفقودین» شماره حساب دارد که می توانند کمک های نقدی خود را به آن شماره واریز کنند.

با توجه به تجربه شما در زمینه تفحص شهدا آیا برای تفحص پیکر شهدای مدافع حرم هم فعالیت دارید؟

خیر اما زمانی که برای ساخت خاکریز در منطقه از دستگاه هایی مانند بلدوز استفاده می کردیم، برای آن که بوی جسد داعشی در منطقه پخش نشود، آنها جمع کرده و دفن می کردیم.

از جنایت تکفیری ها در سوریه برایمان بگویید.

یکی از تلخ ترین مشاهدات ما در سوریه زمانی بود که داعشی ها کودک کشی کرده و از خانواده های سوری به عنوان سپر انسانی استفاده می کردند. من با چشم خود در مناطق مختلف دیدم که خانواده های سوری را سپر بلای خود می کردند تا رزمندگان مقاومت به آنها شلیک نکنند.

اتفاق هایی که در آنجا برای رزمندگان می افتاد هم بسیار دردناک بود. یکی از رانندگان بلدوز ما در حال عملیات خاکریزی بود که با موشک او را زدند. سریع خودم را به ایشان رساندم، از پشت بلدوز پایین آوردم و دلم به حال فرزندانش سوخت و آرزو می کردم کاش می توانستم کاری برایش انجام دهم.

یکی از رزمندگان هم به نام «عادل سعد» نیز همراه ما بود که به گمانم برادرش در خان طومان شهید شده بود. ایشان داخل مقری رفت که آنجا عربی صحبت می کردند. فکر می کرد که از نیروهای رزمنده هستند در حالی که نیروهای «جبهه النصره» بودند. در آنجا شروع کرد به عربی صحبت کردن و زمانی که از مقر بیرون آمد او را به رگبار بستند و به شهادت رساندند.

آقای ساریخانی گفته می شود که شهدای دفاع مقدس برای خاک و ناموس خود به میدان جنگ رفتند اما مدافعان حرم برای کشوری دیگر می جنگند. زمانی که این استدلال نادرست را می شنوید، چگونه پاسخ می دهید؟ آیا این شهدا با هم تفاوتی دارند؟

شهدا هیچ فرقی با هم ندارند و در جبهه حق به شهادت می رسند. فرقی نمی کند در کدام خاک باشند مهم از خودگذشتگی و ایثار آنهاست که از جان خود برای مظلومان می گذرند. از طرفی دیگر لشکر خدا، لشکر ثارالله و لشکر امام زمان هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند و جایگاه شهدا برای همگان مشخص است.

متاسفانه در ارتباط با رزمندگان و شهدای مدافع حرم این شبهه را ایجاد کرده اند که برای پول از جان خود می گذرند تا خانواده شان در رفاه باشند. پاسخ شما این ادعا چیست؟

کسانی که این گونه از روی ناآگاهی صحبت می کنند، بیایند تا پول هایی را که به ما داده اند به آنها بدهیم. مگر رزمندگان چقدر پول می گیرند؟! در شرایط اقتصادی امروز بیشتر خانواده ها با مشکل مواجه هستند. رزمندگان مبلغ ناچیزی دریافت می کنند که معادل حقوق وزارت کار است. این مبلغ حتی هزینه رفت و آمد رزمندگان هم نمی شود چه برسد به آن که خانواده هایشان در رفاه زندگی کنند؛ مبلغی که به راحتی می توانند با کار کردن بیشتر از آن را به دست آورند.

از خودگذشتگی مدافع حرم با پول مقایسه نمی شود آنها با خدا و امام حسین (ع) معامله می کنند و این معامله با عشق است نه با پول.

آقای ساریخانی بیشتر شهدای مدافع حرم از جوانان دهه هفتاد هستند. در پایان بفرمایید چطور می شود این جوانان کم سن و سال با بینش این راه را انتخاب می کنند و از جان خود برای دفاع از حرم می گذرند؟

در بحث دفاع از حرم، دهه هفتادی ها از دهه شصتی ها یک قدم جلوتر هستند. امام خمینی (ره) فرمودند که لشکر من شیرخوارگان هستند. این جوانان همان شیرخوارگانی هستند که امروز بزرگ شده اند، بینش اسلامی پیدا کرده اند و جهاد را بر زنده ماندن خود مقدم می دانند. جوان های دهه هفتاد درس و بینش بزرگی از مکتب ایثار و آزادگی امام حسین (ع) گرفتند و امروز برای دفاع از حرم ایستاده اند. آنها می دانند که تنها راه شهادت، عشق به امام حسین (ع) است.