رضايت از زندگي و شادكامي در دانشجويان فرزند جانباز در دانشگاه شيراز

با توجه به سهم عمده رضايت از زندگي و شادكامي در سلامت روان به ويژه در بازماندگان شهدا و ايثارگران، هدف پژوهش حاضر بررسي ارتباط ميزان رضايت از زندگي و شادكامي در دانشجويان فرزند جانباز مي باشد. بدين منظور، 180 نفر (115 دختر و 65 پسر) از دانشجويان فرزند جانباز در دانشگاه شيراز با ميانگين سني 36/21 سال انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه شادكامي آكسفورد (رضايت، خلق مثبت، سلامتي، كارآمدي وعزت نفس) و مقياس رضايت از زندگي دينر و براي تحليل داده ها از ضريب همبستگي، تحليل رگرسيون چندگانه و آزمون تي استفاده شد. نتايج حاكي از آن بود كه ميزان شدت آسيب ديدگي پدر، سطح تحصيلات والدين، جدايي والدين و سطح اقتصادي خانواده
مي توانند پيش بيني كننده معنادار ميزان رضايت از زندگي و شادكامي در فرزندان جانبازان باشند. همچنين، اطلاع افراد نمونه از تشخيص اختلال تنيدگي پس از ضربه در پدران خود (جانبازان) را
مي توان پيش بيني كننده نيرومندتري براي كاهش رضايت از زندگي و شادكامي در آنان دانست.
يافته هاي اين پژوهش با تحقيقات مشابه كه اخيراً بر روي سربازان جنگ ها و خانواده هاي آنان در كشورهاي مختلف انجام شده، همسو مي باشد.

نويسندگان: سمانه ناطقيان دانشجوي كارشناسي ارشد روانشناسي باليني دانشگاه شيراز
دكتر جواد ملازاده عضو هيأت علمي دانشگاه شيراز